ชีวิตของเด็กสาวคนหนึ่งในเมืองหลวงที่ต้องฝืนอดทนทำงานตั้งแต่อายุ 18 หรือหลังเรียนจบมัธยมปลายก็มุ่งหน้าเข้ากรุงเทพฯ เพื่อมาหางานทำ ที่พักที่นิดอาศัยอยู่ราคาถูกมากแค่สองพันบาทต่อเดือนแต่ต้องแลกมาด้วยสภาพชุมชนแออัด ตกเย็นก็มักจะมีพวกขี้เหล้าตั้งวงดื่มกันระหว่างทางเดินกลับห้องเช่า ด้วยความที่เราเองทำงานเป็นพนักงานร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่ง นิดจึงได้รับเวรกะกลางคืนอยู่เป็นประจำ และทุกครั้งที่เดินผ่านพวกขี้เหล่าก็มักจะร้องแซว ทำให้นิดรู้สึกกลัวตลอดเวลาเพราะไม่รู้ว่าวันดีคืนร้ายจะถูกพวกขี้เมานี้ลากไปข่มขืนเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
ด้วยความที่นิดอาศัยอยู่ในห้องเช่าคนเดียว ไม่มีเพื่อนหรือแฟนให้คลายเหงา จึงเป็นธรรมดาของหญิงสาวบริสุทธิ์ที่จะรู้สึกเงี่ยนเป็นปกติ นิดจึงจัดแจงเตรียมช่วยตัวเองหลังจากอายน้ำเสร็จด้วยการเตรียมแตงกวา นิดนอนอ้าขาลูบไล่ตัวเองจนทั่ว ทั้งบีบนม ทั้งล้วงหี ถูขึ้นลงจนได้ที่ น้ำเงี่ยนไหลออกมาลื่นมือเป็นอย่างดี นิ้วกลางที่เรียวยาวกว่านิ้วใดๆจึงเริ่มสอดใส่เข้าไปอย่างเป็นจังหวะ ทั้งล้วงเข้าให้ลึก งัดขึ้น และตวัดซ้ายขวาเพื่อให้เกิดความรู้สึกที่แตกต่างออกไป เมื่ออารมณ์เปลี่ยวเริ่มได้ที่หัวนมเริ่มตั้งเต้าชูชันจนนิดสังเกตได้ว่าหัวนมเริ่มยืดยาวออกมาได้เกือบหนึ่งเซนติเมตร นิดที่กำลังอยู่ในอาการตาปรือรีบคลำหาแตงกวาโดยไวเพราะความรู้สึกตอนนี้เริ่มที่จะทนต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว ทันทีที่คว้ามาได้นิดเอายัดใส่ปากแล้วจินตนาการว่าเป็นแท่งควยใหญ่ขนาดที่ใฝ่ฝัน พยายามอมชโลมจนแตงกวาเปียกชุ่มจะได้ยัดหีง่ายขึ้น เมื่อน้ำลายเคลือบแตงกวาจนทั่วก็ถึงว่าที่มันต้องทำหน้าที่เสียที นิดใช้มือซ้ายแหวกหมอยที่รุกรักออกและสองนิ้วแหวกกลีบหีให้เบิกกว้าเพื่อเปิดทางเข้า แตงกวาขนาดเท่ากำมือค่อยถูกสวมหัวเข้าไปอย่างช้าๆ ตอนนี้นิดกำลังตาเหลือกโปนอย่างถึงที่สุด ความเสียวซ่านมันเกินต้านทานจนต้องกัดริมฝีปากตัวเอง นิดเริ่มซอยถี่ขึ้นจนเสียงแตงกวากระทบหีดัง แฉ๊ะๆๆๆ ความเร็วและแรงเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ข้อมือขวาชักถี่ยิบจนเริ่มชาและในที่สุดเยี่ยวก็แตกคามือพุ่งไหลออกเป็นทางเลอะพื้นและที่นอนไปหมด ในขณะที่นิดนอนแผ่หลานเอวกระตุก หียังคงขมิบและมีน้ำเยี่ยวไหลออกไม่หยุด มาถึงตอนนี้นิดง่วงและเพลียมากจึงผล็อยหลับไป
นิดตื่นขึ้นมาอีกครั้งในเวลาหกโมงครึ่ง เป็นเวลาที่นิดต้องเตรียมตัวไปเข้างาน จึงจัดแจงแต่งตัวและรีบออกไป ก่อนออกจากห้องน้ำฉี่ที่แตกทิ้งไว้ยังเลอะพื้นไปหมดก็เลยต้องกลับมาเช็ดให้สะอาดเสียก่อน เมื่อเสร็จจึงรีบเก็บของและออกจากห้อง และเช่นเคยวันนี้ไอ้พวกขี้เหล้าก็ยังคงตั้งวงกันตั้งแต่หัวค่ำ นิดพยายามหลบสายตาไม่กล้าสบตากับพวกมัน พวกมันมีกันสามคนและพยายามแซวนิดอยู่ตลอดทาง กระทั่งหนึ่งในนั้นลุกขึ้นมาดึงแขนของนิดเอาไว้
“ปล่อยนะ หนูจะไปทำงาน” นิดกล่าว
“ยังไม่ถึงเวลางานไม่ใช่หรอ อยู่นั่งเล่นกับพวกพี่สักนห่อยจะเป็นอะไรไป”
“ปล่อยหนูไปเถอะ หนูขอร้อง” นิดเริ่มมีน้ำเสียงสั่นเครือเพราะกลัวมาก
“ไม่เห็นต้องกลัวพวกพี่เลย แค่นั่งดื่มทำความรู้จักกันไว้ ยังไงเราก็คงบ้านใกล้เรือนเคียง” หนึ่งในชายที่นั่งอยู่กล่าวเสริม
“ถ้าพวกแกไม่ปล่อย ฉันจะตะโกนให้คนช่วย” นิดพยายามจะขู่ แต่ดูเหมือนพวกมันไม่กล้าเลยสักนิด
“ทำไมวะ พวกพี่ไม่ดีตรงไหน หรือมันจะมันสู้แตงกวาของน้องไม่ได้ ฮ่าๆๆๆๆ”
นิดตรงใจที่พวกมันพูดแบบนั้นออกมาราวกับรู้ว่านิดช่วยตัวเองไว้เมื่อเช้านี้
“พวกแกรู้ได้ไง”
“จะไม่รู้ได้ไงล่ะ ก็เสียงร้องของแกมันดังขนาดนั้น”
“ร้องอะไร ฉันไม่ได้ร้อง”
“ถึงแกไม่ร้อง แต่เสียงแตงกวาตีกับน้ำหีมันดัง ฉับๆๆๆ จนคนเขารู้กันทั้งซอย”
“ไอ้โรคจิต พวกแกแอบดูฉันหรอ”
“ถ้าแอบดูแล้วจะทำไมวะ ขอดีมีก็เอาออกมาโชว์สิ จะมัวไปเสียเวลากับควยปลอมทำไม มาเอาควยพี่นี่ของจริง”
“ปล่อย ฉันจะไปแจ้งตำรวจมาลากคอพวกแก” นิดเริ่มโมโหจึงพูดออกแบบนั้น
“ว่าไงนะ แจ้งความหรอ ได้ งั้นมานี่”
มันลากกระชากนิดเข้าไปในห้องที่พวกมันนั่งกินเหล้ากันอยู่ โดยมีเพื่อนอีกสองคนมาช่วยกันลาก คนหนึ่งก็ปิดปากเอาไว้ไม่ให้นิดร้อง เข้ามาถึงในห้องมันโยนนิดลงบนเตียงและรุมถอดเสื้อผ้านิดจนหมด มันทั้งจูบทั้งดูดอย่างบ้าคลั่ง นิ้วใหญ่ซากๆก็ล้วงเข้ามาในหีและเกี่ยวเบ็ดอย่างรุนแรงจนนิดเจ็บไปหมด มันหอมมันจูบนิด กลิ่นเหล้าเหม็นคละคลุกจนแทบอ้วก พวกมันสลับกันผ้าและพยายามจะเอาควยยัดใส่ปากให้นิดอม แต่ควยที่ดำหมอยรุกรังและเหม็นมากทำให้นิดอยากจะกลั้นใจตายตรงนั้น คนที่อยู่ด้านล่างก็เย็ดกระแทกเข้ามาไม่เป็นจังหวะ มันยัดเข้า และดัน และเด้งไม่กี่ทีก็แตกใน คนต่อไปก็เวียนมา ทำแบบนี้ซ้ำจนครบทั้งสามคน นิดนอนร้องไห้หมดสภาพ การถูกเย็ดครั้งแรกไม่มีความเสียวเลยสักนิด มันมีแต่ความเจ็บปวดทรมานทั้งทางรายกายและจิตใจ
“จะไปฟ้องตำรวจก็ฟ้องเลยนะจ้ะเมียจ๋า”
“เธอนี่โชคดีนะ มีผัวพร้อมกันทีเดียวถึงสามคน”
“ไม่ต้องกลัวนะ พวกพี่จะรีบผิดชอบลูกในท้องเอง”
มันพูดจบมันก็เดินออกจากห้องไป นิดลากร่างบอบช้ำลุกขึ้นมาแล้วรีบแต่งตัวเดินออกจากห้องไปโดยไม่มองหน้าพวกมันและมั่งคำพูดต่ำช้าใดๆทั้งสิ้น และไม่เคยได้กลับไปเหยียบชุมชนนั้นอีกเลย
